Ammoniumparawolframaat is een wit kristallijn zout van ammonium en wolfraam, met de chemische formule (NH ₄ ) ₁₀ (W ₁₂ O ₄₁ ) · 5H ₂ O.

Ammoniumparawolframaat wordt geproduceerd door het wolfraam van zijn erts af te scheiden. Zodra het ammoniumparawolframaat is bereid, wordt het verwarmd tot zijn ontledingstemperatuur, 600 ° C. Overgebleven is WO ₃ , wolfraam (VI) oxide. Van daar wordt het oxide in een waterstofatmosfeer verhit, waardoor het wolfraam tot elementair poeder wordt gereduceerd, waarbij waterdamp achterblijft. Van daaruit kan het wolfraampoeder in een aantal dingen worden gesmolten, van draad tot staven tot andere vormen.

In meer recente literatuur (na WO II-periode), het anion in (NH ₄ ) ₁₀ (W ₁₂ O ₄₁ ) · 5H ₂ O is getoond als zijnde [H ₂ W ₁₂ O ₄₂ ] ^{10 -} , met twee waterstofatomen, met twee waterstofatomen in de kooi. De wolfraam-zuurstofkooi, dat is het hart van het anion, heeft 42 zuurstofmoleculen nodig. De correcte formule notatie voor ammoniumparawolframaat is daarom (NH ₄ ) ₁₀ [H ₂ W ₁₂ O ₄₂ ] · 4 H ₂ O. Het [H ₂ W ₁₂ O ₄₂ ] ^{10 -} ion staat bekend als het parawolframaat B ion, in tegenstelling naar het parawolframaat A-ion, dat de formule heeft [W ₇ O ₂₄ ] ^{6 -} , vergelijkbaar met het paramolybdate-ion. Het bestaan ??van het parawolframaat-A-ion kon echter niet worden bevestigd met NMR-spectroscopie.

Vóór 1930 was er enige discussie over de exacte samenstelling van het zout en beide (NH ₄ ) ₁₀ W ₁₂ O ₄₁ en (NH ₄ ) ₆ W ₇ O ₂₄ werden voorgesteld. O.W. Gibbs merkte hierover op: De alkali-wolfraaten zijn talrijk en ongewoon complex. Zouten van wezenlijk verschillende formuleringen benaderen elkaar zozeer in percentagesamenstelling, dat de verschillen zeer dicht bij de onvermijdelijke fouten van analyses liggen. De analyses komen nauwelijks dicht genoeg bij om de vraag op zuiver analytische gronden te beslissen.